Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Świetny tom. Wchłonąłem go jednym tchem, a Kyle Rayner to jedna z najciekawszych genez re-genów postaci, jakich jak dotąd doświadczyłem w DC. Jego "zwyczajność", patrzenie na korzyść własną i bliskich, a dopiero potem reszty świata, zwyczajnie łatwo kupić i przyjemnie poznawać.

Świetny tom. Wchłonąłem go jednym tchem, a Kyle Rayner to jedna z najciekawszych genez re-genów postaci, jakich jak dotąd doświadczyłem w DC. Jego "zwyczajność", patrzenie na korzyść własną i bliskich, a dopiero potem reszty świata, zwyczajnie łatwo kupić i przyjemnie poznawać.

Zdaję sobie sprawę, że polski oddział Hachette nie ma większego wpływu na tworzenie tej kolekcji, ale - no ludzie kochani - przecież tych "niesamowitych" i "przełomowych" crossoverów z lat 80. dosłownie nie da się czytać. Ani to ciekawe - czy pod względem fabularnym, czy wizualnym - ani zabawne. A i rasistowskie wstawki zestarzały się bardzo, bardzo słabo.

Zdaję sobie sprawę, że polski oddział Hachette nie ma większego wpływu na tworzenie tej kolekcji, ale - no ludzie kochani - przecież tych "niesamowitych" i "przełomowych" crossoverów z lat 80. dosłownie nie da się czytać. Ani to ciekawe - czy pod względem fabularnym, cz...

Rozwiń

Zwiń

Jest okej, choć sporo tu niepotrzebnych niedopowiedzeń. Zeszyt nagrodzony Eisnerem rzeczywiście robi wrażenie realizacją.

Jest okej, choć sporo tu niepotrzebnych niedopowiedzeń. Zeszyt nagrodzony Eisnerem rzeczywiście robi wrażenie realizacją.

Najciekawsza z dotychczasowych genez Aquamana. Jest dość introspektywnie, chwilami smutno i brutalnie, ale ostatecznie bardzo satysfakcjonująco. Finisz z plot twistem odnośnie wizerunku protagonisty (no i sam sposób odniesienia kontuzji!) - klasa.

Najciekawsza z dotychczasowych genez Aquamana. Jest dość introspektywnie, chwilami smutno i brutalnie, ale ostatecznie bardzo satysfakcjonująco. Finisz z plot twistem odnośnie wizerunku protagonisty (no i sam sposób odniesienia kontuzji!) - klasa.

Bardzo pozytywne zaskoczenie. Pięknie narysowany tom, a do tego z "prawdziwym" problemem. Rzadko kiedy trafiają się komiksy, w których można się zidentyfikować z czarnymi charakterami, ale tym razem łatwo zrozumieć ich motywację - choć już sposób dokonania zemsty jest do bólu sztampowy.

Bardzo pozytywne zaskoczenie. Pięknie narysowany tom, a do tego z "prawdziwym" problemem. Rzadko kiedy trafiają się komiksy, w których można się zidentyfikować z czarnymi charakterami, ale tym razem łatwo zrozumieć ich motywację - choć już sposób dokonania zemsty jest do bólu szt...

Rozwiń

Zwiń

Ciekawie wplecione wątki historyczne, poza tym - zadziwiająca nuda. Do tego chaos, natłok bohaterów, którzy - summa summarum - wcale nie są niezbędni.

Ciekawie wplecione wątki historyczne, poza tym - zadziwiająca nuda. Do tego chaos, natłok bohaterów, którzy - summa summarum - wcale nie są niezbędni.

Samo założenie książki wydaje się być absolutnym samograjem. Przecież kibice najbardziej interesują się transferami, a już ich kulisy - to dopiero woda na młyn. I choć Di Marzio przedstawił kilka doprawdy ciekawych informacji, reszta dla mnie okazała się znacznie mniej pasjonująca, niż przedstawia to autor. Niemniej - warto znać, by zobaczyć, że wielkie operacje nieraz są dogadywane w warunkach godnych barowych "dysput" o trzeciej nad ranem.

Samo założenie książki wydaje się być absolutnym samograjem. Przecież kibice najbardziej interesują się transferami, a już ich kulisy - to dopiero woda na młyn. I choć Di Marzio przedstawił kilka doprawdy ciekawych informacji, reszta dla mnie okazała się znacznie mniej pasjonująca, niż prz...

Rozwiń

Zwiń

Budka Suflera jest obecna w moim życiu od najmłodszych lat. Ojciec regularnie karmił mnie urzekającą, wzruszającą "Jolką", żywiołowym, przejmującym hardrockiem w "Młodych lwach" czy "Ragtime" albo monumentalnych utworach "Jest taki samotny dom" i "Czas wielkiej wody". Dlatego przez długie lata nie do końca rozumiałem ten błysk ironii w mediach, gdy ktoś ośmielił się wspomnieć o Budce jako jednej z najważniejszych ekip polskiej muzyki rozrywkowej. Zrozumienie przyszło później, a w pełni wyjaśnił je Sawicki. Tyle, że po lekturze jego książki jeszcze mocniej usadowiłem się w moim punkcie widzenia. Bo choć wiele można zarzucić Budce ery "Takiego tanga" czy "Balu wszystkich świętych" - ilu artystów po 30 latach na najwyższym poziomie jest w stanie odnaleźć się na nowo, zdobyć młodych słuchaczy i jeszcze przebić to w monstrualny sukces? Nikt, no albo prawie nikt. Zresztą, aż do smutnych "Mokrych oczu", nie ulega wątpliwości, że kanonem Budki pozostawał rock - w różnych formułach, ale jednak.
A co do samej książki - napisana niezwykle pomysłowo, a jednocześnie przemyślanie. Nabożność względem lubelskiego zespołu chwilami przeszkadza - ale doprawdy, tylko chwilami. Jest to ogromna, zaplanowana pozycja, mająca na celu przedstawienie ogromu postaci i zdarzeń z okresu 1970 - 2014. I zrobiona została świetnie, bo brakuje w niej chaosu i braku logicznych następstw. A i barwny język autora z rzadka tylko trąci pastiszem. Świetna pozycja, a ja na koniec dodam tylko: "Budka Suflera wielkim zespołem była..." i kropka. A jak ktoś nie wierzy, to niech włączy "Geniusza blues" i przyzna, że nie ma ochoty spakować torby, wsiąść w samochód i uciec, byle dalej, by "sobą się poczuć móc".

Budka Suflera jest obecna w moim życiu od najmłodszych lat. Ojciec regularnie karmił mnie urzekającą, wzruszającą "Jolką", żywiołowym, przejmującym hardrockiem w "Młodych lwach" czy "Ragtime" albo monumentalnych utworach "Jest taki samotny dom" i &qu...

Rozwiń

Zwiń